Ους ατώρα ντ’ εζησα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Ιορδανίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Ους ατώρα ντ’ έζησα,
εγώ τιδέν ’κ’ εγροίκ’σα
Αλλά αούτο τη χρονίαν
κάτ’ ελλάεν σην καρδία μ’

Σίτα̤ έτονε γεραλίν
κελαηδεί άμον πουλίν
Κρούει απέσ’ ι-μ’ δυνατά
εθαρρώ πως θα πετά

Ελύεν το χ̌ι͜ονόπον
ντο είχα σο καρδόπο μ’
Έρ’ται ξαν η άνοιξη
και -ν- απέσ’ σ’ εμόν την ψ̌ην

Και σον ύπνο μ’ ακόμαν
είμαι γομάτος χαράν
Τα ονέρ’τα μ’, νε παιδία,
εγομώθανε πλουμία

Την καρδία μ’ ερωτώ
«ντό έν’ ντ’ έπαθες ατο;»
Λέει με, «αέτσ’ πως παθάν’
η καρδία π’ έχ̌ σεβντάν»

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αούτο	αυτό/ή
απέσ’	μέσα
ατώρα	τώρα
γεραλίν	πληγωμένο, τραυματισμένο	yaralı
γομάτος	γεμάτος
εγομώθανε	γεμίσανε, βούρκωσαν, κόμπιασαν
εγροίκ’σα	κατάλαβα
εθαρρώ	θαρρώ, νομίζω, υποθέτω
ελλάεν	άλλαξε
ελύεν	λύθηκε, έλιωσε
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έν’	είναι
έρ’ται	έρχεται
ερωτώ	ρωτάω
έτονε	ήταν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καρδόπο	καρδούλα
κρούει	χτυπάει	κρούω
ξαν	πάλι, ξανά
ονέρ’τα	όνειρα
ους	ως, μέχρι
παθάν’	παθαίνει
παιδία	παιδιά
πλουμία	κεντητά ή ζωγραφιστά διακοσμητικά σχέδια, μτφ. στολίδια	pluma
σεβντάν	αγάπη, έρωτα	sevda/sevdā
σίτα̤	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
τιδέν	τίποτα
χ̌ι͜ονόπον	χιονάκι
χρονίαν	χρονιά
ψ̌ην	ψυχή