Είδα σε οψέ κι οσήμερον

Είδα σε οψέ κι οσήμερον
Νασάν εμέν, νασάν -ι!
Η μέρα χρόνος ’ίνεται
’ντες ’κ’ έχω σε σο γιάνι μ’

Γουρπάνι σ’, πρωτοτσ̌ίτσ̌εκον
και παρχαρί’ πουλόπον
Βραδύν’, μερών’ κι ο άχαρον
’κ’ ελέπω εγώ τ’ αρνόπο μ’

Ση ποδαρί’ σ’ τ’ ιχνάρ’ καικά
φύτρωσαν τσ̌ιτσ̌εκόπα
Κι ατό η εμορφάδα σου
τρώει τα παλληκαρόπα

Τ’ αρνί μ’ γνεφίζ’ σο μέρωμαν
κι ο ήλιον σα ραχ̌ία
Κι άμον τ’ αρνί μ’ κι άλλ’ έμορφος
πώς ’κ’ έτονε καμίαν;

Άμον τ’ αρνί μ’ ’κ’ ευρίεται,
σον κόσμον ’κ’ ευρισκάται
Εγώ για τ’ ατό λύγουμαι
κι ατό για τ’ εμέν χάται