Το πατρικόν τ’ οσπίτ’ν εμουν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Κώστας Καραπαναγιωτίδης, Χρήστος Σιαπανίδης

Το πατρικόν τ’ οσπίτ’ν εμουν
όνταν ελέπ’ ατ’ κλαίγω
Ματών’ τη καρδι͜άς η γερὰ
που έν’ κλειστόν και λέγω

Πόσα πίκρας εσύρνανε
η μάνα μ’ και ο κύρη μ’
Ὰμα -ν- ο Χάρον ο κακόν
’κ’ εποίκεν το χατίρι μ’

Επέρεν ατ’ς από σουμά μ’,
σον ουρανόν, σα άστρα
Ατώρα επέμ’να μαναχός
και κείμαι εγώ σα κάστρα

Και η φωτογραφία τουν
τερεί με απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
Κλίσκουμαι εγώ φιλώ -γ- ατο
και ’ίνουμαι κομμάτι͜α

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ὰμα	αλλά	ama/ammā
απέσ’	μέσα
ατ’ς	αυτής, της
ατώρα	τώρα
γερὰ	πληγή, τραύμα	yara
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
εμουν	μας
έν’	είναι
επέμ’να	απόμεινα
επέρεν	πήρε
εποίκεν	έκανε, έφτιαξε	ποιέω-ῶ
’ίνουμαι	γίνομαι
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κείμαι	κείτομαι, ξαπλώνω
κλίσκουμαι	σκύβω, κλίνω
μαναχός	μοναχός, μόνος
ματών’	ματώνει
ομμάτι͜α	μάτια
όνταν	όταν
οσπίτ’ν	σπίτι	hospitium<hospes
πίκρας	πίκρες
σουμά	κοντά
τερεί	κοιτάει
τουν	τους
χατίρι	χάρη, σεβασμός, υπόληψη	hatır/ḫāṭir