Σ’ αβού τον κόσμον ντ’ έρθαμε

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κυρκενίδης, Στέφανος Χαλκίδης

Τ’ εμά τα τέρτι͜α είν’ πολλά
έναν παπόρ’ γομών’νε
Αν σύρ’ ατα σην θάλασσαν
και τα νερά θολών’νε

Απέσ’ σα καρενίτας
’κάθουσ’νε κι εκαλάτσ̌ευες
με τοι ξενοχωρίτας

Πού είσαι, ψ̌ήκα μ’, και ’κ’ εβγαίντς
και πού εκορδυλλι͜άες;
Απέσ’ σα τέρτι͜α μ’ τα πολλά
έρθες και -ν- άι! ’δελι͜άες

Αρμέντσα Παναΐα,
εγώ εσέν δοξάζω
Πώς ’κι τσ̌οκεύ’νε τα ραχ̌ι͜ά
όντες αναστενάζω;

Σ’ αβού τον κόσμον ντ’ έρθαμε
θάνατος να μη έτον
Άνθρωπον να μη εγέρανε
πάντα νέος να έτον

Απάν’ σην Καστανέαν
ση Σουμελά μερέαν
Τ’ αρνί μ’ και -ν- ας ση Χάτοβαν
μυρίζ’ μανουσ̌ακέαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αβού	(ιδιωμ. Νικόπολης) αυτόν/ή/ό, έτσι
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
Αρμέντσα	Αρμένισσα
ατα	αυτά
γομών’νε	γεμίζουν, μτφ. κομπιάζουν
’δελι͜άες	(εδελι͜άες) περιπλέχθηκες, μπερδεύτηκες, σκόνταψες	θηλιάζω<θῆλυς
εβγαίντς	βγαίνεις
εγέρανε	γερνούσε
είν’	(για πληθ.) είναι
εμά	δικά μου
έρθαμε	ήρθαμε
έρθες	ήρθες
έτον	ήταν
θολών’νε	θολώνουν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κάθουσ’νε	(εκάθουσ’νε) καθόσουν
καρενίτας	χόρτα όμοια με πράσα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μανουσ̌ακέαν	μυρωδιά μενεξέ/βιολέτας	մանուշակ (manušak)<manafšak
μερέαν	μεριά
όντες	όταν
παπόρ’	βαπόρι, καράβι	vapore
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
σύρ’	σύρω/ει, τραβάω/ει, ρίχνω/ει
τέρτι͜α	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
τοι	τους/τις
τσ̌οκεύ’νε	καταπίπτουν, επικάθονται, κλίνουν υπό το βάρος	çökmek
ψ̌ήκα	ψυχούλα