Το δισακόπο μ’ γόμωσον

Το δισακόπο μ’ γόμωσον,
βάλον με και ρακόπον
Να πίνω και να τραγωδώ
απάν’ σο ρακανόπον

Γουρπάν’ σ’ εσέν να ’ίνουμαι,
λελεύω τα χ̌ειλόπα σ’!
Τη ταραήλ’ τα χρώματα
θ’ ελέπω σ’ ομματόπα σ’

Ο ουρανόν ελίβωσεν,
το ποτάμ’ εθολώθεν
Εφίλεσα τ’ αρνόπο μου,
το στόμα μ’ εμελώθεν

Η καρδία σ’ έν’ θάλασσα,
το ψ̌όπο σ’ άσπρον κύμαν
Εγάπ’ δος με το παραπάν’,
πουλί μ’, πασ̌κείμ’ έν’ κρίμαν;

Έλα και κόνεψον, πουλί μ’,
και σ’ εμόν τ’ εγκαλιόπον
Μήνας και χρόνι͜α ν’ αραεύ’ς
’κ’ ευρήκ’ς αΐκον τόπον