Τα λόγια σ’ είν’ φαρμάκ’

Χαπάρ’ μαύρον επέρα, αρνί μ’,
γραμμένον ας σα χ̌έρι͜α σ’
Σην καρδία μ’ εκάρφωσες,
πουλί μ’, τα μαχ̌αιρέας

Τα λόγ̂ια σ’ είν’ άμον φαρμάκ’
ντο ’κχ̌ύν’νε τα οφίδι͜α
Σο αίμα μ’ έκχ̌’σες το φαρμάκ’,
σην ψ̌η μ’ ’ντώκες μολύβι͜α

Το τακάτι μ’ ολίγον έν’,
η καρδι͜ά μ’ ματωμένον
Το αίμα μ’ ’ίνεται νερόν,
το ψ̌όπο μ’ έν’ ντωγμένον

Άμον να ινιανεύ’ς, πουλί μ’,
ντ’ εποίκες το κακόν -ι
κι άλλο χ̌ούρ’ να παθάντς, πουλί μ’
θ’ ευρήκ’ς α’ ας σο Θεόν -ι