Έφυες σην ξενιτείαν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Σιδηρόπουλος, Παναγιώτης Ασλανίδης

Έφυες σην ξενιτείαν
κι ο χαμό σ’
γεράν έντον σην καρδία μ’
και καημός

Άλλο σεβντάν ’κι θα ευτάγω
ση ζωή μ’
Αραεύ’νε σε τ’ ομμάτι͜α μ’
και η ψ̌η μ’

Τα δάκρυ͜α μ’ και τα χορτάρι͜α
ποτίζ’νε
και περμέν’νε σε, πουλόπο μ’,
ν’ ανθίζ’νε

Τ’ αηδόνι͜α σα κλαδία
κελαηδούν
και ελέπ’νε με μανάχον
και πονούν

Τον όρκον εσύ ντ’ εδέκες
’κι νουνί͜εις
Κι έναν ψ̌όπον πονεμένον
πώς κλαινί͜εις!

Η γερὰ σ’ εμέν ντ’ εφέκες
έν’ βαθύν
Αν ’κι κλώσ̌κεσαι θα στείλτς με
σο ταφίν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ανθίζ’νε	ανθίζουν
αραεύ’νε	ψάχνουν, αναζητούν, γυρεύουν	aramak
γερὰ	πληγή, τραύμα	yara
γεράν	πληγή, τραύμα	yara
εδέκες	έδωσες
ελέπ’νε	βλέπουνε
έν’	είναι
έντον	έγινε
ευτάγω	κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
εφέκες	άφησες
έφυες	έφυγες
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαινί͜εις	κάνεις κάποιον να κλάψει, στενοχωρείς
κλώσ̌κεσαι	γυρίζεις, επιστρέφεις
μανάχον	(ο) μοναχός, (επίρρ.) μόνο/μοναχά
νουνί͜εις	σκέφτεσαι
ομμάτι͜α	μάτια
ποτίζ’νε	ποτίζουν, δίνουν σε κπ να πιει
πουλόπο	πουλάκι
σεβντάν	αγάπη, έρωτα	sevda/sevdā
στείλτς	στέλνεις
ταφίν	τάφος
ψ̌η	ψυχή
ψ̌όπον	ψυχούλα