Πολλά είν’ τα παράπονα μ’

Προβολή Τραγουδιού

Παραδοσιακό αντάμωμα με τον Γιώργο Αμαραντίδη

Πολλά είν’ τα παράπονα μ’,
αν αρχινώ να λέγω
Απέσ’ η ψ̌η μ’ λέει και γελά
και -ν- αποπέσ’ ι-μ’ κλαίγω

Σα ξένα πόρτας ορφανός
κι από μικρός γεσίριν
Άμα ’κ’ έ͜εις κύρ’, τα στράτας ι-σ’
είναι χωρίς γεφύριν

Πατέρα μ’, νέος έφυγες
’κ’ εχάρες τα παιδία σ’
Ενθύμιον εφέκες μας
τ’ εσά τα τραγωδίας

Είχ̌ες μουράτι͜α απλέρωτα,
’κ’ επρόφτασες, πατέρα
Τον Χάρο όνταν εντάμωσες
μαύρον έτον η μέρα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απέσ’	μέσα
απλέρωτα	ανεκπλήρωτα
αποπέσ’	από μέσα
γεσίριν	κυριολ. αιχμάλωτος μτφ. ταλαιπώρος, αυτός που έχει υποστεί κακουχίες	esir
έ͜εις	έχεις
είν’	(για πληθ.) είναι
εσά	δικά σου/σας
έτον	ήταν
εφέκες	άφησες
εχάρες	χάρηκες
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κύρ’	πατέρα
μουράτι͜α	επιθυμίες, πόθοι	murat/murād
όνταν	όταν
παιδία	παιδιά
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
τραγωδίας	τραγούδια
ψ̌η	ψυχή