Ε! μικρόν μελεσσιδόπον

Επουγαλεύτα, ε! κορίτσ’,
γιατί ’κ’ ευτάς με ταίρι σ’;
Πάντα θα δείκ’ς με το κεντρί σ’
μίαν ’κ’ είδα το μέλι σ’

Ε! μικρόν, ε! μικρόν μελεσσιδόπον,
άμα θέλτς- άμα θέλτς ευτάς με ταίρι σ’
Μη δεικνύ’-, μη δεικνύ͜εις με το κεντρί σ’,
δος μα μί-, δος μα μίαν ας σο μέλι σ’

Γράμμαν στερνόν θ’ αφήνω σε
να λύεται σα χ̌έρι͜α σ’
Κι όνταν δεβά͜εις ατο και κλαις
θα καίγουν τα τζ̌ιέρι͜α σ’

Ε! μικρόν, ε! μικρόν μελεσσιδόπον,
άμα θέλτς- άμα θέλτς ευτάς με ταίρι σ’
Μη δεικνύ’-, μη δεικνύ͜εις με το κεντρί σ’,
δος μα μί-, δος μα μίαν ας σο μέλι σ’

Ατότε μη παρακαλείς
Χριστόν και Παναΐα
Η ψ̌η οπίσ’ ’κι κλώσ̌κεται
ούτε και η καρδία

Ε! μικρόν, ε! μικρόν μελεσσιδόπον,
άμα θέλτς- άμα θέλτς ευτάς με ταίρι σ’
Μη δεικνύ’-, μη δεικνύ͜εις με το κεντρί σ’,
δος μα μί-, δος μα μίαν ας σο μέλι σ’

Άντε, κορτσόπο μ’, αληγόρ’,
εδέβανε τα χρόνι͜α!
Χαράν πότε θ’ ελέπομε,
παιδία και εγγόνια;

Ε! μικρόν, ε! μικρόν μελεσσιδόπον,
άμα θέλτς- άμα θέλτς ευτάς με ταίρι σ’
Μη δεικνύ’-, μη δεικνύ͜εις με το κεντρί σ’,
δος μα μί-, δος μα μίαν ας σο μέλι σ’