Τη ήλ’ η θεγατέρα

Όθεν ευρίεσαι εσύ,
τ’ ολόερα φωτάζ’νε
Κι άλλα παλληκάρι͜α κλαίν’,
[κλαίνε, όι, όι]
άλλα αναστενάζ’νε

Εσύ, άστρον τ’ ανατολής,
τη ήλ’ η θεγατέρα
Ατό τ’ εσόν το φώταγμαν
νύχταν ευτάει ημέραν

Τη στράταν φέξον τη σεβντάς
αρνόπο μ’, με τα κάλλι͜α σ’
Ας έρχουμαι κονεύω, ψ̌η μ’,
[Πουλόπο μ’, όι, όι]
σ’ έμορφον την εγκάλι͜α σ’

Εσύ, άστρον τ’ ανατολής
τη ήλ’ η θεγατέρα
Ατό τ’ εσόν το φώταγμαν
νύχταν ευτάει ημέραν

Το νου μ’ εχάσα μετ’ εσέν,
’κ’ έχω παρηγορίαν
Μίαν εμέν ν’ ετέρ’νες με
[Πουλόπο μ’, όι, όι]
κι έφευα ας ση σκοτίαν

Εσύ, άστρον τ’ ανατολής
τη ήλ’ η θεγατέρα
Ατό τ’ εσόν το φώταγμαν
νύχταν ευτάει ημέραν

Αρ’ απ’ ατό το χάρισμαν
εμέν πα λίγον στείλον
Αρνί μ’, ατό το φώταγμα σ’
[τον φέγγον, ναι, ναι]
τον φέγγον ευτάει ήλι͜ον

Εσύ, άστρον τ’ ανατολής
τη ήλ’ η θεγατέρα
Ατό τ’ εσόν το φώταγμαν
νύχταν ευτάει ημέραν