Ο μέτοικον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Ατματσίδης, Κώστας Σιώπης, Σοφία Νικολαΐδη, Στάθης Νικολαΐδης

Του Πόντου είμαι ο αητέντς
εγώ ο ματωμένον
κι εμέν αδά τερούνε με
άμον πουλόπον ξένον

Ατός που ’κ’ έχασε ση γην
πατρίδαν πού να εξέρ’ α̤’
τον πόνο σ’ να μοιρά̤εται
να ζει και υποφέρ’ α̤’;

Ξεριζωμένος έρθα εγώ,
έχασα την πατρίδα
Έχω τρανόν παράπονον
πουθέν εγάπ’ που ’κ’ είδα

Ξεριζωμόν που ’κ’ έζησεν
πώς να ελέπ’ φωτίας;
Τα δάκρυ͜α σ’ και τα αίματα σ’
που καίγ’νε την καρδία σ’

Θεέ μ’, εγώ ντο έζησα,
Χριστέ μ’, εγώ ντο είδα
Άλλος σον κόσμον να μη χάν’
άνθρωπος την πατρίδαν

Την ώραν του ξεριζωμού
να μη ζει ούτε ένας
Τα βήματα τη προσφυγιάς
μη πορπατεί κανένας

Ο μέτοικον είμαι εγώ
σον τόπον ντ’ εγεννέθα
Το παραπαίδ’ κι ο πρόσφυγας
σο κουνίν ντ’ εκουνέθα

Ο μέτοικον είσαι εσύ
κι αδακέσ’ πώς ευρέθες;
Εκεί πώς επερίσσεψες
και αδά πώς ’κ’ εκανέθες!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α̤’	(α̤τό) αυτό, το
αδά	εδώ
αδακέσ’	εδώ γύρω, κάπου εδώ
αητέντς	αητός
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ατός	αυτός
εγάπ’	αγάπη
εγεννέθα	γεννήθηκα
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
εξέρ’	ξέρω/ει, γνωρίζω/ει
έρθα	ήρθα
ευρέθες	βρέθηκες
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καίγ’νε	καίνε
κουνίν	κούνια
πορπατεί	περπατάει
πουθέν	πουθενά
πουλόπον	πουλάκι
τερούνε	κοιτούν
φωτίας	(γεν.ενικ.) φωτιάς, (ον.πληθ., τα) φωτιές
χάν’	χάνει, παύει να έχει, διώχνει