Το ψ̌όπο μ’ κρύο κι άχαρον

Γιαβρί μ’, το ψ̌όπο σ’ ντ’ έπαθεν
κι όσον ντο πάει κρυώνει;
Άμον γυαλίν εθόλωσεν
κι άλλο ’κι αποθολώνει

Το ψ̌όπο μ’, κρύον κι άχαρον,
βαρύν η χαλαρδία
Να κρούει και να δέρκεται
ο νους και η καρδία

Το καρδόπο σ’ εγάπεσεν,
ο νους σ’ κατηγορά ’το
Όλια το ψ̌όπο σ’ σύρ’ α̤τα
κι ευτάει πως ’κ’ εγροικά ’το

Το ψ̌όπο μ’, κρύον κι άχαρον,
βαρύν η χαλαρδία
Να κρούει και να δέρκεται
ο νους και η καρδία

Κάθαν πρωίν σο μέρωμαν
τον ήλιον θ’ αναμένω
Σ’ εγκαλιόπο σ’ θα θέκ’ ατον,
το ψ̌όπο σ’ να χουλένω

Το ψ̌όπο μ’, κρύον κι άχαρον,
βαρύν η χαλαρδία
Να κρούει και να δέρκεται
ο νους και η καρδία