Σον Παράδεισον εξέρω

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Ατματσίδης, Κώστας Σιώπης, Στάθης Νικολαΐδης

Πόσα να εξέρ’ έναν παιδίν
να κρίν’ την κοινωνίαν;
Κουρτά το ψέμαν τη κοσμί’
κι ευτάει α’ ευτυχίαν

Σον παράδεισον εξέρω
ζούνε μόνον οι αγγέλ’
π’ αγαπούνε τ’ έναν τ’ άλλο
κι όπλα ’κι κρατούν σο χ̌έρ’

Μικρός έμ’νε και ’κ’ έξερα
τ’ ανθρώπ’ς εγώ να κρίνω
Εθάρρ’να σον παράδεισον
θα ζω και θα τρανύνω

Σον παράδεισον εξέρω
ζούνε μόνον οι αγγέλ’
π’ αγαπούνε τ’ έναν τ’ άλλο
κι όπλα ’κι κρατούν σο χ̌έρ’

Ετράνυνα και είδα ’το,
σην κόλασην ευρέθα
Θεέ μ’, πώς επουσ̌μάνεψα
σον κόσμον ντ’ εγεννέθα!

Σον παράδεισον εξέρω
ζούνε μόνον οι αγγέλ’
π’ αγαπούνε τ’ έναν τ’ άλλο
κι όπλα ’κι κρατούν σο χ̌έρ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
αγγέλ’	(ονομ. πληθ.) άγγελοι, (γεν.) αγγέλου
ανθρώπ’ς	ανθρώπους
εγεννέθα	γεννήθηκα
εθάρρ’να	θαρρούσα, πίστευα, νόμιζα
έμ’νε	ήμουν
εξέρ’	ξέρω/ει, γνωρίζω/ει
έξερα	ήξερα
επουσ̌μάνεψα	μετάνιωσα	pişman olmak<paşmān
ετράνυνα	μεγάλωσα
ευρέθα	βρέθηκα
ευτάει	κάνει, φτιάχνει	εὐθειάζω
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κοσμί’	κόσμου
κουρτά	καταπίνει
’το	αυτό, το (προσωπική αντωνυμία)
τρανύνω	μεγαλώνω, αναθρέφω
χ̌έρ’	χέρι