Ήλιος εβγαίντς όντες γελάς

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Παρχαρίδης, Γιώργος Σιαμίδης

expand_content

Ήλιος εβγαίν’ όντες γελάς
κι όντες κλαις βασιλεύει
Κι όντες τερείς αφκά καικά,
δεισών’ και σκοτεινεύει

Το καλυβόπο μ’ έν’ κουσνόν,
’κι παίρ’ απάν’ ο ήλιον,
Η καρδι͜ά μ’ ελεμλιάεψεν
κι εσάπεν άμον ξύλον

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
έ͜εις ατα μαθεμένα,
Κλώ͜εις ατα να τερούν αλλού
κι ατά τερούν εμένα

Ετσ̌άκλιξεν ο ουρανόν,
’πασ̌λάεψεν να βρέχ̌ει,
Τ’ ορμία εδι͜απάτεσα,
τ’ αρνί μ’ ’κ’ έν’ αδακέσ’-ι

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδακέσ’	εδώ γύρω, κάπου εδώ
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απάν’	πάνω
ατά	αυτά
ατα	αυτά
αφκά	κάτω
δεισών’	καλύπτεται από ομίχλη	δεῖσα=υγρασία, λάσπη, βρωμιά
έ͜εις	έχεις
εβγαίν’	βγαίνει
εδι͜απάτεσα	περιδιάβηκα
ελεμλιάεψεν	πήρε υγρασία, νότισε από την υγρασία	nem=υγρασία
έμορφα	όμορφα
έν’	είναι
εσάπεν	σάπισε
ετσ̌άκλιξεν	(ηχομ. λέξη) έκανε κρότο, βρόντηξε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καικά	προς τα κάτω, εκεί ακριβώς, κοντά
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώ͜εις	κλώθεις, γυρνάς, στρέφεις
κουσνόν	ανήλιο, υγρό, χειμωνιάτικο	kış
μαθεμένα	μαθημένα
ομμάτι͜α	μάτια
όντες	όταν
ορμία	ρυάκια, ρεματιές
παίρ’	παίρνω/ει
’πασ̌λάεψεν	(επασ̌λάεψεν) άρχισε, ξεκίνησε	başlamak
τερείς	κοιτάς
τερούν	κοιτούν