Η κεμεντζ̌έ μ’

Ας σην οξέαν, κεμεντζ̌έ μ’,
ευτάγ’νε τα ωτία σ’
Ατά σύρ’νε τα κόρδας ι-σ’
και γλυκαίν’ η λαλία σ’

Χαλκοματένο̤ν το καπάκ’
και το τοξάρ’ ελαίαν
Κοκκύμελον και -ν- η γλώσσα σ’,
ίσον άμον ιτέαν

Το παλληκάρ’ κι ο γάιδαρον
τα κόρδας ι-σ’ φορτούνταν
Ατείν’ π’ ακούν’ το λαλόπο σ’
πώς να μη παλαλούνταν;

Ας έ͜εις τρία τα κόρδας ι-σ’
και μικρόν η θωρέα σ’
’Σ σα παιγνητώρι͜α, ’ς σ’ όλια συ
είσαι -ν- ο βασιλέας
Σα όργανα, ’ς σ’ όλια -ν- απέσ’
εσύ -ν- ο βασιλέας

Σα πόνι͜α μ’ εσύ δί’ς χαράν
και σα χ̌είλια μ’ το γέλος
Την ψ̌η μ’ η λαλία σ’ να παίρ’
ση ζωής ι-μ’ το τέλος