Εσύ είσαι τ’ εμόν ο ήλ’

Εσύ είσαι τ’ εμόν ο ήλ’,
ο φέγγο μ’ και το άστρο μ’
Φώταξον, ρίζα μ’, κι έπαρ’ με
στ’ εγκαλιόπο σ’ το άσπρον

Έπαρ’ με στ’ εγκαλιόπο σου,
χάρτσον με την εγάπη σ’
Αφού σκοτούμαι για τ’ εσέν
ν’ αλλά͜εις το ταπιάτι  σ’

Σην καρδία μ’ ντο τσιμπονίζ’
το αίμα μ’ εσέν δίγω
Να κατενίζ’ τα φλέβας ι-σ’
πέλκι αγαπάς με ολίγον

Το καπαγ̂ιάτι μ’ ποίον έν’
κι εσύ ’κι γιανασ̌εύ’ς με;
Φαρμάκ’ θα παίρω για τ’ εσέν
κι αν έ͜εις Θεόν, θα κλαί͜εις με