Εσύ παρχαροτσ̌ίτσ̌εκον

Εσύ παρχαροτσ̌ίτσ̌εκον,
ηλιοσκουντουλιγμένον
Έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σου
το μαργαριταρένιον

Εσύ τη χωρί’ το τσ̌ιτσ̌άκ’,
το πολλά φωταγμένον
Η μάνα σ’ έξ’ ’κ’ εβγάλ’ σε, αρνί μ’,
έ͜ει σε λαλαχ̌εμένον

Εσύ τη χωρί’ το τσ̌ιτσ̌άκ’,
τη μαχαλάς το έναν
Τη χώραν επαλάλωσες
και -ν- έκαψες εμέναν

Εσύ είσαι το μυστικό μ’,
το κρυφόν η εγάπη μ’
Το ιχτιπάρ’ τη καρδι͜άς ι-μ’,
τ’ ονέρ’τα μ’ σο κρεβάτι μ’