Το αίμαν ας ση καρδία μ’

Το αίμαν ας σην καρδία μ’
άλλο ’κι τσιμπονίζ’
Έσπρυνανε τα μαλλία μ’
κι η ψ̌η μ’ ’κι ταγιανίζ’

Τ’ ομμάτι μ’ θολών’,
το αίμαν παγών’
και αραεύω τον θάνατον

Χάρε, έλα έπαρ’ το ψ̌όπο μ’
και ντο ζω να̤φιλά̤ν!
Γλύτωσον με ας σα πόνι͜α μ’
σ’ εμέν ντ’ ένταν πελι͜άν

’Κ’ εχάρα ας ση ζωή μ’
Χάρε, έπαρ’ την ψ̌η μ’,
ν’ αναπάουμαι απέσ’ σο ταφί μ’

Αφού ’κ’ επορώ να πίνω
έναν χουλιάρ’ νερόν
σουμά σ’ έπαρ’ με, Χριστέ μου,
απόψ’ πριν να μερών’

Έπαρ’ με σουμά σ’
να τερώ ντ’ ευτάς
και όλιον τον κόσμον συχωράς