Τ’ εμόν το ψόπον θα εβγαίν’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιωργούλης Κουγιουμτζίδης, Χρύσανθος Θεοδωρίδης

Τ’ εμόν το ψ̌όπον θα εβγαίν’
ση ξενιτει͜άς το δρόμον
Σα ξένα πόρτας λάσκουμαι,
σην καρδι͜ά μ’ έχω πόνον

Έναν ημέραν ’κι δι͜αβαίν’
να μη αναστενάζω
Η ξενιτει͜ά τρανόν γομάρ’,
άλλο πα ’κι βαστάζω

Θέλω οπίσ’ να κλώσκουμαι,
έχ̌’ και χάνω την υεία μ’
Ατόσα ψ̌ήα πώς θα ζουν,
μανά, γαρή, παιδία μ’;

Θεέ μ’, δος με υπομονήν
και Παναΐα θάρρος
Τη εφτωχ̌είας τον καημόν
πάντα μ’ έχ’ ατο βάρος

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
γαρή	σύζυγος, γυναίκα	karı
γομάρ’	φορτίο (από ξύλο ή χόρτα) που το έφεραν στην πλάτη ή στην ράχη ζώου
δι͜αβαίν’	(για τόπο) περνάει/ώ, διασχίζει/ω, (για χρόνο) περνάει/ώ	διαβαίνω
δος	δώσε
εβγαίν’	βγαίνει
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εφτωχ̌είας	φτώχειας
έχ̌’	έχει
έχ̌’ και χάνω	πάω να χάσω
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσκουμαι	γυρίζω, επιστρέφω
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
οπίσ’	πίσω
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παιδία	παιδιά
Παναΐα	Παναγιά
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
υεία	υγεία
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα
ψ̌όπον	ψυχούλα