Ψ̌η μ’, γλυκοκαλάτσ̌ευτον

Ψ̌η μ’, γλυκοκαλάτσ̌ευτον
τα κάλλι͜α τ’ς είν’ πολλά-ι
Τα κάλλι͜α τ’ς π’ ετσ̌ουρούεψαν
τ’ εμόν αλάι μαλάι

Μαύρον δίστομον μαχ̌αίρ’
σην καρδι͜άν ντο υποφέρ’
σ’ όρωμαν ατ’ πάντα κλαίει

Αούτο τ’ αναστέναγμα μ’
π’ εβγαίν’ ας σην καρδία μ’
Άμον τα ξύλα σο χωνόν
να βάλ’-τ- σε ση φωτία μ’

Μαύρον δίστομον μαχ̌αίρ’
σην καρδι͜άν ντο υποφέρ’
σ’ όρωμαν ατ’ πάντα κλαίει

Πε’έτε τ’ άστρα τ’ ουρανού
εμένα να μη κλαίν’
Τα τερτόπα τη σεβντάς
εκείνεν να πάν’ λέγ’νε

Μαύρον δίστομον μαχ̌αίρ’
σην καρδι͜άν ντο υποφέρ’
σ’ όρωμαν ατ’ πάντα κλαίει

Αρνί μ’, πώς θα ξημερών’
αν ’κ’ έρ’ται η σκοτία;
Αν η σεβντά κοφτερόν,
μαχ̌αίρ’ η μαναχ̌ία