Θα φέρω ξύλα ας σο ραχ̌ίν

Θα φέρω ξύλα ας σο ραχ̌ίν
κι ας σην καρδι͜ά μ’ φωτίαν
Σ’ έναν τόπον θα θέκ’ ατα
και καίγω ούλι͜α μίαν

Θα φέρω ας σο ποτάμ’ νερόν
σην κάρδια μ’ να ’κχ̌ύνω
Εκειαπέσ’ ντ’ έχω τ’ άψιμον
ολίγον να νεβζήνω

Θόλον έτονε το νερόν
ας σο ποτάμ’ ντο έγκα
Αντί να βζήνω τ’ άψιμον
σην ψ̌η μ’ φαρμάκ’ εσέγκα

Το αίμαν ας σο καρδόπο μ’
ντ’ άσ̌κεμα τσιμπονίζει!
Θολόν ποτάμ’ εγέντονε
κι άλλο ’κι κατενίζει