Ως το στόμα μ’ η ψ̌η μ’ έρθεν

Ως το στόμα μ’ η ψ̌η μ’ έρθεν,
γιατρικόν σ’ εμέν ’κ’ ευρέθεν
Τ’ ομματόπα μ’ σκοτεινεύ’νε,
αρχινούν και -ν- άλλο ’κ’ ελέπ’νε
Μάνα μ’, τ’ ομμάτι͜α σ’ κι αν κλαίνε
και -ν- εμέν οπίσ’ ’κι φέρ’νε

Μανίτσα μ’, κράτ’ την καρδία σ’,
έ͜εις και τ’ άλλα τα παιδία σ’
Αέτσ’ έτονε γραμμένον,
είχ̌εν με σημαδεμένον
ας σην ώραν ντ’ εγεννέθα
και σον κόσμον εγώ έρθα

Μανίτσα μ’, παρακαλώ σε -ν
μίαν κι άλλο ας φιλώ σε
Θάψον με σουμά σον κύρη μ’
και μη χαλάντς το χατίρι μ’
Κάθαν Σάββαν τσ̌ιτσ̌ι͜ακόπα,
θα στολί͜εις δύο ταφόπα