Ντ’ εποίκα σε ασ’χώρετον

Ντ’ εποίκα σε, ασ’χώρετον,
και θέλτς να παλαλώντς με;
Έχ̌’ κι έρθες, ’φούμ’σες, έφυες,
ζαέρ θέλτς να κομπώντς με

Πεκιάρτς είμαι κι αραεύω
ίλιαμ παρχαρομάνα
Θέλω σ’ εμέν κο̤ρά̤ν κορίτσ’,
πασ̌τάν άμον τη μάνα μ’!

Ισιζλιαεύτα σα λίβι͜α,
’γομώθανε τ’ ομμάτι͜α μ’
Το χ̌ι͜όν’ ντο σύρ’ ο Θεόν, είν’
τα παγωμένα δάκρυ͜α μ’

Ανάθεμα σε, νε σεβτι͜ά,
ληγάρι͜α να πας χάσαι
Πάντα γνεφί͜εις σα άσ̌κεμα,
σα έμορφα κοιμάσαι