Κανείς ’κι κλαίει το γυρευόν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Παναγιώτης Ασλανίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

expand_content

Κανείς ’κι κλαίει το γυρευόν
π’ επέθανεν ση στράταν
Είνας μανίτσα μαναχόν
αν ζει θα ’κχ̌ύν’ τα δά̤κρα̤

Ποίος κλώσ̌κεται και τερεί
έναν κουβάρ’ κουρέλια;
Τ’ εμπάλι͜α τ’ έναν τ’ άλλ’ απάν’
δύο οστουδέρ’κα χ̌έρι͜α

Έρθεν κι επέρασεν, πουλί μ’,
αέρας, χοχολόπον
Τον ουρανόν είχ̌εν οσπίτ’,
τον φέγγον αδελφόπον

Η ψ̌η ατ’ όλον βάσανα,
σην καρδι͜άν ματωμένος
Καν’νάν ’κ’ εγνώρτσεν σον κόσμον,
έρθεν κι επήεν ξένος

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδελφόπον	αδελφάκι
απάν’	πάνω
γυρευόν	επαίτη(ς), ζητιάνο(ς)
δά̤κρα̤	δάκρυα
εγνώρτσεν	γνώρισε
είνας	ένας/μία
εμπάλι͜α	μπαλώματα
επέθανεν	πέθανε
επήεν	πήγε
έρθεν	ήρθε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καν’νάν	κανέναν
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσ̌κεται	γυρίζει, επιστρέφει
’κχ̌ύν’	εκχύνει, χύνει, εκβάλλει	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
οσπίτ’	σπίτι	hospitium<hospes
οστουδέρ’κα	κοκκαλιάρικα	ὀστοῦν~οστούδιον
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
τερεί	κοιτάει
φέγγον	φεγγάρι
χοχολόπον	σκουπιδάκι
ψ̌η	ψυχή