Προβολή Τραγουδιού

Κανείς ’κι κλαίει το γυρευόν

Καλλιτέχνες: Παναγιώτης Ασλανίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Κανείς ’κι κλαίει το γυρευόν
π’ επέθανεν ση στράταν
Είνας μανίτσα μαναχόν
αν ζει θα ’κχ̌ύν’ τα δά̤κρα̤

Ποίος κλώσ̌κεται και τερεί
έναν κουβάρ’ κουρέλια;
Τ’ εμπάλι͜α τ’ έναν τ’ άλλ’ απάν’
δύο οστουδέρ’κα χ̌έρι͜α

Έρθεν κι επέρασεν, πουλί μ’,
αέρας, χοχολόπον
Τον ουρανόν είχ̌εν οσπίτ’,
τον φέγγον αδελφόπον

Η ψ̌η ατ’ όλον βάσανα,
σην κά̤ρδα̤ν ματωμένος
Καν’νάν ’κ’ εγνώρτσεν σον κόσμον,
έρθεν κι επήεν ξένος

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απάν’	πάνω
γυρευόν	επαίτη(ς), ζητιάνο(ς)
δά̤κρα̤	δάκρυα
εγνώρτσεν	γνώρισε
είνας	ένας/μία
εμπάλι͜α	μπαλώματα
επέθανεν	πέθανε
επήεν	πήγε
έρθεν	ήρθε
’κ’	δεν	ουκί<οὐχί
καν’νάν	κανέναν
’κι	δεν	ουκί<οὐχί
κλώσ̌κεται	γυρίζει, επιστρέφει
’κχ̌ύν’	χύνει, περιχύνει
μαναχόν	μοναχός (έναρθρο), μοναχό, μόνο/μοναχά (επίρρ)
οσπίτ’	σπίτι	hospitium<hospes
οστουδέρ’κα	κοκκαλιάρικα
τερεί	κοιτάει
φέγγον	φεγγάρι
χοχολόπον	σκουπιδάκι
ψ̌η	ψυχή