Εσύ έ͜εις

Εσύ έ͜εις τ’ ήλ’ τα κόκκινα,
τη φέγγονος τ’ ασπρότας
Εσέν που έχ̌’ τη σ̌κύλ’ ο υιόν
πρέπ’ να κλειδών’ τα πόρτας

Σ’ εσέν ’κι πρέπ’ το κάμαση¹,
σ’ εσέν ’κι πρέπ’ το θέρος
Σ’ εσέν ιεύ’ η εγκάλια
σ’ έναν ισίζ’κον μέρος

Ζεβρά̤ να πας δειλαίνεσαι,
δεξά̤ να πας φογάσαι
Δέβα τογρία εμπροστά
σ’ εκείνον π’ αγαπά σε

Αρχόντισσα θα έχω σε,
βασίλισσα θα είσαι
Τσ̌ιτσ̌άκια τριαντάφυλλα
θα στρώνω και θα κείσαι