Το κεμεντζ̌όπο μ’ έπαιζα

Το κεμεντζ̌όπο μ’ έπαιζα
αφκά και σα εβόρας
Εγώ ’θάρρ’να τ’ εμόν έτον,
ατό πώς έτον χώρας;

Τ’ εμόν τ’ αρνίν μικρίκον έν’
σο παρακάθ’ μη πάτε
Παρακαλώ γειτονάδες,
αφήστε͜ ατο ας κοιμάται

Τ’ εμόν τ’ αρνίν, τ’ εμόν τ’ αρνίν
ας σ’ όλια έν’ μικρόν-ι
Θ’ αναμέν’ ατο και τρανύν’
και παίρ’ ατο του χρόν’-ι

Αούτα τα πετούμενα,
τ’ ουρανού τα πουλία
Ατά έσαν ντ’ εζωγράφ’σανε
τ’ ομματί’ σ’ τα πλουμία