Ο πιτίκος

Έχω έναν τρανόν σεβντάν
απέσ’ σην καρδι͜ά μ’
Ατό έν’ το φως ι-μ’
κι όλεν η χαρά μ’
Ατό δί’ με ελπίδαν,
δί’ με και φτερά
όλια ανασπάλλω
όνταν έν’ σουμά μ’

Έλα, έλα, πουλόπο μ’,
τ’ εμόν το σ̌εχρετόπον
Το παλαλόν τ’ αρνόπο μ’,
ποδεδίζ’ ατο!
Έλα, έλα πιτίκον¹
ασ’ όλον το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
να λελεύ’ ατο!

Έν’ ο θησαυρός ι-μ’
σον κόσμον απάν’
Ο κύρ’ σ’ ατ’ να χάται,
να ’φτάει παλαλά
Όλια τα χατίρια τ’
ευτάγω -ν- εγώ
Τ’ εμόν τον πιτίκον
να λελεύ’ ατον

Έλα, έλα, πουλόπο μ’,
τ’ εμόν το σ̌εχρετόπον
Το παλαλόν τ’ αρνόπο μ’,
ποδεδίζ’ ατο!
Έλα, έλα πιτίκον¹
ασ’ όλον το μικρίκον
Τ’ εμόν το λαλαχ̌άρ’κον,
να λελεύ’ ατο!

Όλια τ’ αγαπίουν
σ’ ομμάτι͜α τ’ εμά
Ζαρωτά και ίσι͜α
κι όλια τα ζαντά/στραβά
Άκ’σον τη λαλία μ’
και ντο τραγωδώ
Να ευρίουμ’ πάντα
εμπροστά σ’ εγώ
Για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
εγώ τραγωδώ
ν’ ακούς τη λαλία μ’
όντας ’κι θα ζω