Εμέν η μάνα μ’ είπε με

Εμέν η μάνα μ’ είπε με,
κι εμέν η μάνα μ’ λέει με
«Όθεν πας μη βραδιάσ̌κεσαι»
και πάντα δι͜αρμενεύ’ με

Εγώ είμαι ασπροκέρασον
ντο τρώγ’νε οι νυφάδες
Απλώνω τα ξερόχ̌ερα μ’
και τσ̌ερίζω φοτάδες

Εγώ είμαι -ν- ένας παιδάς
κι αρ’ ας στο Σοφουλάρι
Τη κεμεντσ̌έ μ’ έχω κρεβάτ’,
το τοξάρ’ μαξιλάρι

Νύχταν ημέραν λάσκουμαι
αρ’ άμον νυχτοπούλι
Απ’ ατουκέσ’ ευτάει πελίν
ντο είμαι τη Χ̌υμούλ’-ι