Σο καλύβι σ’ ολόερα

Σο καλύβι σ’ ολόερα
σ̌υρίζω, τραγωδώ σε
Άμον ανοιξιζ’νόν πουλίν
πάντα θα κελαηδώ σε

Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσ̌κεται -ν- αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν, πουλί μ’, σ’ οσπίτι σ’;

Αν έξερες, τρυγόνα μου,
και τ’ εμόν την καρδίαν
Ας σ’ εγκαλιόπο σ’ απέσ’ κέσ’
’κ’ εβγάλλ’νες με καμίαν

Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσ̌κεται -ν- αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν, πουλί μ’, σ’ οσπίτι σ’;

Πολλά έχω να λέω σε,
σα χ̌είλια μ’ είν’ γραμμένα
Θα αρχινώ και λέω σε,
αρνί μ’, απ’ έναν-έναν

Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσ̌κεται -ν- αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν, πουλί μ’, σ’ οσπίτι σ’;