Κόρ’, τη μάνα σ’ πέ’ ατο

Κόρ’, τη μάνα σ’ πέει ατο
τη σεβντάν μη καί͜ει ατο
Ας ευτάμε σεβνταλούκ’,
μη συρώ περισ̌ανλούκ’

Η σεβντά τ’ εσόν τρανύν’,
πώς θα ευτάγω υπομονήν;
Έρ’ται και εβγαίν’ η ψ̌η μ’,
ετελέθεν η ζωή μ’

Κάτ’ να ’φτάγω για τ’ εσέν,
ατέ αναμεσά μουν ’μπαίν’
’Κι αγαπά ατέ εμέν,
’κι θέλ’ για να παίρω σε -ν

Η σεβντά τ’ εσόν τρανύν’,
πώς θα ευτάγω υπομονήν;
Έρ’ται και εβγαίν’ η ψ̌η μ’,
ετελέθεν η ζωή μ’

Η σεβντά σ’ έν’ άψιμον,
’κι υποφέρκεται, πουλί μ’
Για τ’ εσέν, τσούνας κουτάβ’,
τυρα̤ννίεται η ψ̌η μ’

Η σεβντά τ’ εσόν τρανύν’,
πώς θα ευτάγω υπομονήν;
Έρ’ται και εβγαίν’ η ψ̌η μ’,
ετελέθεν η ζωή μ’