Τη θάλασσας το νερόν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θανάσης Στυλίδης, Χρήστος Χαραλαμπίδης

Τη θάλασσας το νερόν
αλυκόν έν’ αλυκόν
Τη κουτσ̌ής το φίλεμαν
σον πεκιάρ’ έν’ γιατρικόν

Κορτσόπον, τίνος είσαι;
μήλον κόκκινον είσαι
Παχ̌υμένον κι έμορφον,
μασεματικόν είσαι

Άσπρεσσα άμον το χ̌ι͜όν’,
κόκκινος άμον χρυσόν
Άγγελος θα ’ίνουμαι
θα παίρω την ψ̌ην τ’ εσόν

Τα πόρτας ι-σ’ τα ξύλα
έτερα είν’, έτερα
Τον Θεό σ’ αν αγαπάς,
κόρ’, πάμε σ’ εμέτερα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αλυκόν	αλμυρό/ή
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
άσπρεσσα	άσπρη
είν’	(για πληθ.) είναι
εμέτερα	δικά μου/μας	ἡμέτερος
έμορφον	όμορφο
έν’	είναι
εσόν	δικός/ή/ό σου
έτερα	διαφορετικά, αλλιώς, άλλα
’ίνουμαι	γίνομαι
κορτσόπον	κοριτσάκι
κουτσ̌ής	κόρης
μασεματικόν	αυτό που είναι για μάσημα
παίρω	παίρνω
παχ̌υμένον	παχυμένο, καλοθρεμμένο, παχύ, τροφαντό
πεκιάρ’	(γεν. αιτ. ενικ.) εργένη, (ονομ. πληθ.) εργένηδες	bekâr/bekār
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
τίνος	ποιού;
φίλεμαν	φιλί
χ̌ι͜όν’	χιόνι
ψ̌ην	ψυχή