Η σεβντά εύκολα ’κι χάται

Σεβντά εύκολα ’κι χάται
ατό ό,τιναν πιάν’
Ταλεύ’ ατός ’κι φοάται
τ’ άψιμον σίτι͜α πιάν’

Όλια έρ’ταν ας σ’ ομμάτι͜α,
ο θάνατον κι η ζωή
Κρεμίζει͜ ατον σα κρεβάτι͜α,
μαραίνεται σα χλόη

Τη νύχταν και την ημέραν
αποθαμένος γυρίζ’
Ούτε μάνα και πατέρα,
ούτε αδέλφι͜α ατός νουνίζ’

Πού να έν’ η γιατρειά
για τ’ ατουνού την καρδίαν;
Αναχάπαρα βρουλίζ’
αν ’κ’ ευρήκ’ παρηγορίαν

Τη Χάρονος την ισ̌κιάν
ελέπ’ς σ’ ατουνού τ’ ομμάτι͜α
Π’ αρρωσταίν’ ας ση σεβντάν
αμὰν θα ρούζ’ σα κρεβάτι͜α

Όλια έρ’ταν ας σ’ ομμάτι͜α,
ο θάνατον κι η ζωή
Κρεμίζει͜ ατον σα κρεβάτι͜α,
μαραίνεται σα χλόη