Τ’ οσπίτι σ’ ετριγύλιζα

Τ’ οσπίτι σ’ ετριγύλιζα
κι εκράτ’να ας σα κεράνι͜α
Εσύ την πόρτα σ’ ’κ’ ένοιες
κι έτρωγα τα ποράνι͜α

Τ’ οσπίτι σ’ ετριγύλιζα
και -ν- εντούνα το βόλτας
Πας̌ ’κ’ έξερες, τρυγονόπο μ’,
να ’ρχεσαι ανοί͜εις την πόρτα σ’;

Ας σ’ οσπίτι σ’ από ’παν’ κέσ’
δι͜αβαίνω, αντιδι͜αβαίνω
’Κι λες ας σο χατίρ’ν’ αθε
οξ̌ωκά -ν- ας εηβαίνω

Μίαν έρθα σ’ οσπιτόπο σ’
η πόρτα σ’ κλειδωμένον
Εφίλεσα το κορωνίδ’
κι εκλώστα οπίσ’ κλαιμένον