Τη τουλουμί’ σ’ το παίξιμον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Αμαραντίδης, Χάρης Καζαντζίδης

Απέσ’ σο τουλουμόπο μου,
τρυγόνα μ’, να εχώρ’νες
Τα γιορτινά τα λώματα σ’
καθημερ’νά να ’φόρ’νες

Τη τουλουμί’ σ’ το παίξιμον
τη δαχτυλί’ σ’ ο χτύπον
Εσέγκανε με ση σεβντά
κι εγώ ακόμαν μικρίκον

Στάμαν Σταυρίτα -ν- είδα σε
καλόν να έν’ ιδέα σ’
Τα δάκρυα μ’ ν’ εκυλίουσαν
απέσ’ σην εμποδέα σ’

Σον Θεόν βάρος να μη έν’,
κάτ’ θα λέγω, παιδία
Ο θάνατον ’κι σύρκεται,
τσ’ εγάπ’ς αροθυμία

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απέσ’	μέσα
αροθυμία	νοσταλγία
εγάπ’ς	αγάπης
εκυλίουσαν	κυλούσαν
εμποδέα	ποδιά
έν’	είναι
εσέγκανε	έβαλαν
εχώρ’νες	χωρούσες
θάνατον	θάνατος
ιδέα	μορφή, όψη, θωριά
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λώματα	ρούχα	λῶμα/λωμάτιον
μικρίκον	μικρούλης/α/ικο
παιδία	παιδιά
σεβντά	αγάπη, έρωτας	sevda/sevdā
στάμαν	αρχές (μήνα/έτους)
Σταυρίτα	Σεπτέμβρη
σύρκεται	τραβιέται, αντέχεται
τουλουμί’	(γεν.) τουλουμιού	tulum
τρυγόνα	το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
τσ’	(ως τση, άρθρο γεν. ενικού) του/της, (ως τσοι, άρθρο αιτ. πληθ.) τις, (ως ερωτημ. τσί;) ποιός;
’φόρ’νες	(εφόρ’νες) φορούσες