Ενότητα 4η

Αχιλλέας Βασιλειάδης: Για πέει μας θείο Στάθη. Σέραν ας σίναν έμαθες;
Στάθης Χριστοφορίδης: Σέραν έμαθα ας σον κύρη μ’
Α.Β.: Με τίναν εχόρευεν ο κύρη σ’;
Σ.Χ.: Ο κύρη μ’ ας σην πατρίδαν έρθεν…Δύσκολα εύρηκεν άνθρωπον να χορεύ’.
Α.Β.: Αδά εχόρευε με κανένα;
Σ.Χ.: Εχόρευεν με τον Θανάσογλη τον Λευτέρ’ λέγουμ’ ατον. Καπικεέτες έτον. Αλτιπαρμάκ’ς έλεγαμ’ ατον. Όλ’, Θεός σ’χωρέσ’, εκοιμέθαν.
Α.Β.: Εσύ όταν έμαθες μετά με τίναν εχόρευες;
Σ.Χ.: Με ήντιναν να έτονε!
Α.Β.: Εχόρευαν όλ’ μετ’ εσέν;
Σ.Χ.: Εχόρευαν
Α.Β.: Επόρ’ναν κι εχόρευαν;
Σ.Χ.: Επόρ’ναν…
Α.Β.: Ο ξάδελφος σ’ ο Στόφορον εχόρευεν;
Σ.Χ.: Αούτος ο Στοφόρον, ο μουστακλής; Εχόρευαμε λέει! Εμείς εχόρευαμε κι εσ’κούνεν τον δεξι͜όν, εγώ το αριστερόν το ποδάρ’ κι έρχουν και κρού’ν σον αέρα
Αθηνά Χριστοφορίδου: Με τον Μήτον εχόρευεν
Σ.Χ.: Τον Μήτον, τ’ αδελφό μ’ λέει. Τέλος πάντων.
Α.Β.: Για πέει μας έναν ιστορίαν αέτσ’ με τον χορόν
Σ.Χ.: Χορόν Σέρα εχόρεψα και σην Τουρκία
Α.Β.: Όταν επήατε;
Σ.Χ.: Ναι
Α.Β.: Ποίον χρονίαν επήατε;
Σ.Χ.: Το ’78
Α.Β.: Με τον Σανίδη τον Κώστην ατότεν…;
Σ.Χ.: Α, πότε; Όχι, ατώρα ατώρα τελευταία. Όχι το ’80 και έτον
Α.Β.: 80 και:
Σ.Χ.: Ναι! Χόρεψα απέσ’ σην Τραπεζούντα Σέρα
Α.Β.: Σο Μεϊτάν;
Σ.Χ.: Σο Μεϊτάν.
Α.Β.: Μοναχός;
Σ.Χ.: Έφαγα χειροκρότημα. Όχι, με παρέα. Κατ’ Δραμέτ’κα παιδία, ναι. Έρθεν έναν παλληκάρ’ αέτσ’ άμον τον Κώστη. Τούρκος! Αλλά, ποντιακά λέει με: «Θείο, λες τον λυριτσ̌ήν και δί’ με την λύραν ατ’ και παίζω σας έναν Σέραν;». Εγώ ντο να εξέρω ότι ατό το παιδίν έχ̌’ και οργανωμένα έρθεν. Είχ̌εν τα παλληκάρι͜α έτοιμα ντο θα χορεύ’νε Σέρα. Είπα τον Άλκη, τον αδελφό του Σανίδη…λέ’ ατον «Άλκη, δος αούτ’ το παιδίν ας παίζ’ λύρα». Λέει ατός πα «εγώ ’κ’ επορώ σο μικρόφωνον να έχω τη λύρα. Θα παίζ’ ατο σ̌κέτον». Επέρεν εκούρεψεν ατο, εποίκεν ατο καινούρ’ κούρεμαν. Πιο περισσότερο λαλίαν εξέγκεν από το που είχ̌εν ατό σο μηχάνημα. Κι έπαιξεν ατο όρθιος. Χωρίς ν’ ακουμπά το πουδέν σον αέραν το χ̌έρ’ν ατ’. Εκράτ’νεν ατό αέτσ’ γερα̍! Κι έπαιξεν κι εποίκεν το τσ̌αλίμ’ του Στυλιανού τ’ εμέτερον ας σ’ Αλωνάκια, προπολεμικώς που έπαιζεν ατός ο άνθρωπον. Θεός σ’χωρέσ’ τον επέθανε. Τ’ εκεινού το τσ̌αλίμ’ έπαιξε. Κι επεκεί με το τοξάρ’ν ατ’ εποίκεν νόημα έρθαν τα παιδία. Έρθαν τα παιδία, ’σέβαν σο χορόν εμείς τερούμε. Εντώκαν κα’ τη Σέραν. Άλλο Σέρα ’κ’ εχόρεψα σην Τουρκία, εγώ. Άλλο ’κ’ εχόρεψα. Σέρα!
Α.Β.: Ασ’ όλεν καλά τη Σέραν εχόρευες πάντως!
Σ.Χ.: Ναι. Εγώ ζατ’ έμ’νε, έμ’νε κι ολίγον πα τρελός. ’Δώκε με τρανόν εντύπωσην το παιδίν, εδώκα ’τον ελληνικά λεφτά, δύο χιλιάρικα. Εδώκα ’τον διακόσι͜α λίρας.
Α.Β.: Ένα μισθό!
Σ.Χ.: Ολόκληρα. Ένα μισθό!
Α.Β.: Ένα μισθό εδέκες!
Σ.Χ.: Εείνος τα ’χασε. Ναι! Μέχρι ο κουνιάδο μ’ πα είπεν «Αυτός τέτοιος έν’, τρελός έν’» λέει. Όλαν ντο τρελός; Εσύ πας αγορά͜εις γούνας. Πώς λεν’ ατα, πόστι͜α... τουρκικά. Δερμάτινα. Κι έρχ̌ετ’ αδά, πετάτ’ ατά! Εγώ αΐκα ’κι αγοράζω. Εγώ κει που θα δί’ ατο, δί’ ατο να θυμάται με το παιδί.
Α.Β.: Ο παιδάς ακόμα εθυμάται σε
Σ.Χ.: Οπωσδήποτε!
Α.Β.: Έναν μισθόν επέρεν εκείνος!
Σ.Χ.: Έναν μισθόν, ναι!