Ενότητα 1η

Τραπεζούντα 1919…Ο χρόνος γυρίζει πίσω. Η αστείρευτη ορεινή Κουνάκαλη, γεννά ακόμη ένα θρύλο. Ο Στάθιον του Παλαπουΐκ!
Τραγούδησε τα χώματα που άφησε. Για τον Πόντο. Με φωνή αγγελική, γλυκιά, σαν μικρού παιδιού.
Ιωνία Θεσσαλονίκης 1996… Τελευταία Μαρτυρία!
Μπάρμπα Στάθη, έχε γεια! Ο λόγος σου, τραγούδι.

[Και] Ραχ̌ι͜ά και ραχι͜οκέφαλα [γιαβρόπο μου]
[Και -ν-] ορμάνι͜α και κοιλάδι͜α
[Και -ν-] Εσάς θα σ̌ολιατεύ’νε σας [γιαβρί μ’]
[Και] κορίτσι͜α και νυφάδι͜α

’Τραγώδεσα [πουλί μ’] ’τραγώδεσα
[Και -ν-] εκόπεν το λαλόπο μ’ [όι, όι]
Έι, έι πουλί μου!
[Όι] Αν αγαπάς με πέει μ’ ατο
[Και] μη τρώγω το καρδόπο μ’ [όι]
Έι, έι πουλί μου!
[Και -ν-] Αν αγαπάς με πέει μ’ ατo
[Και] μη τρώγω το καρδόπο μ’ [όι]
Έφαες με, πουλί μ’, έφαες με

♫

Ν’ αηλί εμέν π’ εγέρασα
σα δένδρα επεκούμπ’σα
[Έι] Ατά πα -ν- ελυπέθανε
τα φύλλα τουν ερρούξαν

Αέτσ’ έν’, πουλί μ’, αέτσ’ έν’,
αέτσ’ άμον ντο λέγω
Την ώρα ντο ’κ’ ελέπω σε
κάθουμαι κα’ και κλαίγω

[Έι] Ο ουρανόν κι η θάλασσα
η γης κι όλια τα πάντα
Έλα, πουλί μ’, να χ̌αίρουμες
Πασ̌κείμ’ θα ζούμε πάντα;