Εσταύρωσες τα χ̌ερόπα σ’

Θάνατωσον τη σ̌κυλ’ τον υιόν,
άφ’ς κι έλα μετ’ εμέναν
Τίναν επέμ’νεν ο κόσμος
και θ’ απομέν’ κι εσέναν;

Εσταύρωσες τα χ̌ερόπα σ’
κι αρ’ άμον ορφανέσσα
Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου,
μη κείσαι μαναχέσσα

Αγάπα, πουλί μ’, τον άντρα σ’
Εμέν πα -ν- ολιγόπον
Πασ̌κείμ’ ντο ’κι κανείται μας
ατό τ’ εσόν το ψ̌όπον;