Ο σεβνταλής

Τη σεβνταλή -ν- η καρδία
έχει δύο αυλάκια
Ας σ’ έναν τρέχ’νε αίματα
κι ας σ’ άλλο τα φαρμάκια

Τρώει ο λύκον την κερβάναν
κι όλον το καλόν το χτήνον
[Αχ!] Πόσα βραδάς εμόνασες
εμέν τον Κωνσταντίνον;

Σεβντάν έχω, σεβντάν πουλώ
άι! σεβνταλής γυρίζω
Σεβντάν έχω σην καρδία μ’
αρ’/και πώς να ταγιανίζω;

Τρώει ο λύκον την κερβάναν
κι όλον το καλόν το χτήνον
[Αχ!] Πόσα βραδάς εμόνασες
εμέν τον Κωνσταντίνον;

Τον σεβνταλήν τον άνθρωπον
εγώ πολλά λυπούμαι
[Ωχ!/Έι] Εδέβεν σο κιφαλόπο μ’
’κ’ επόρ’να ν’ εκοιμούμ’νε

Τρώει ο λύκον την κερβάναν
κι όλον το καλόν το χτήνον
[Αχ!] Πόσα βραδάς εμόνασες
εμέν τον Κωνσταντίνον;

Σεβνταλής όντες αρρωσταίν’
σο γιάν’ ατ’ ξάι μη πάτεν
Αφήστε ατον ας υποφέρ’
ας πάει ψοφά και χάται

Τρώει ο λύκον την κερβάναν
κι όλον το καλόν το χτήνον
[Αχ!] Πόσα βραδάς εμόνασες
εμέν τον Κωνσταντίνον;