Γιατί Θεέ μ’;

Γιατί, Θεέ μ’, να δί’ς ατεν
αΐκα έμορφα κάλλια;
Νασάν εκείνον που μερών’
σ’ ατεινές την εγκάλιαν

Φέγγο μ’, μίαν έλα χαμελά
τ’ αρνί μ’ να καλατσ̌εύω
κι εσύ, Θεέ μ’, δος δύναμην
τ’ αρνί μ’ να καντουρεύω

Κανείται ντ’ ετυρι͜άνντσες με
άλλο ’κι ταγιανίζω
Νύχταν ημέραν για τ’ εσέν
το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω

Αγάπα, πουλί μ’, αγάπα,
πασκείμ’ ντο έν’ κακόν-ι;
Άλλο μη κείσαι σο κρεβάτ’,
τρυγόνα μ’, μαναχόν-ι

Σ’ έναν οτάν, σ’ έναν κρεβάτ’,
πασ̌κείμ’ ντό ’κ’ εχωρούμε;
Τ’ έναν τ’ άλλο να ελέπομε
πασκείμ’ ντο ’κ’ επορούμε;

’Κι θέλω να ελέπω σε
και παραπονεμέντσα
Θέλω σο γιάνι μ’ κιάν’ να στέκ’ς
νυφούλα στολισμέντσα