Ο πρόσωπο σ’ τη φουλιρί’

Ο πρόσωπο σ’ τη φουλιρί’,
αλάι μαλάι φωτία
Νασάν που θα παρακαθεύ’
μετ’ εσέν ση σκοτίαν

Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον,
τ’ ομμάτι͜α σ’ άμον βόλια
Το φίλεμαν ’κ’ εχόρτασα
οφέτος πόλια-πόλια

Πουλόπο μ’, χαμογέλασον,
τ’ οφρύδ’ μη κορδυλιά͜εις
Αέτσ’ εγάπ’ ’κι ’ίνεται,
το νιέτι σ’ μ’ αλλά͜εις

Και ντό ’κι πελι͜ανεύκεσαι
και μετ’ ατά τα κάλλια;
Εγώ ’πέρα την έμορφον
κι εσύ κλαις με τα δάκρυ͜α

Ν’ αηλί την νέισσα που ’κι ’ξέρ’
ποίον έν’ το ορθόν -ι
Όντες γελά ’κι θα ευρήκ’
νέ κρύον, νέ ζεστόν -ι

Τα χρόνι͜α πάνε κι έρχουνταν
και ντο δι͜αβαίν’νε χάν’νταν
Ν’ αηλί σ’ εκείνον τ’ έμορφον
ντ’ απομέν’ χωρίς άντραν