Πουλί μ’, την πόρτα σ’ μ’ ασπαλείς

Πουλί μ’, την πόρτα σ’ μ’ ασπαλείς
και τη σύρτεν μη σύρεις
Ας σ’ άγρι͜α τα μεσάνυχτα
ανάμ’νον το γεσίρι σ’

Πουλί μ’, ισ̌μάρ’ εντώκες με
με το δεξ̌ι͜όν τ’ ομμάτι σ’
Σιμά σα ξημερώματα
κλώσκουμαι σο κρεβάτι σ’

Απέσ’ σ’ αχάντι͜α έραξα,
ετσέρτσα το μαντίλι μ’
Πουλόπο μ’, ασ’ τ’ εγνώρτσα σε
εχάσα και τ’ ακίλι μ’

Εκάψες μ’ όπως καίουνταν
τα ξύλα σο χωνόν-ι
Πας̌ κ’ είμαι τ’ εσόν το γεσίρ’,
του κυρού σ’ τ’ ορφανόν-ι;