Ενέσπαλα το γέλος ι-σ’

Ο ουρανόν ελίβωσεν
και η βρεχ̌ή εστάθεν
Αέτσ’ άμον το καρδόπο μ’
η χαρά -ν- ατ’ ντ’ εχάθεν

Η στράτα ντο εχώρτσε μας,
γιαβρί μ’, παρακαλώ σε
ποίσον ολίγον να κοντύν’
για ν’ απαροθυμώ σε

Ενέσπαλα το γέλος ι-σ’,
τ’ ομμάτι͜α σ’ τα πλουμία
Με τη φωτογραφία σου
παίρω παρηγορία

Και ’κ’ επορεί να καλατσ̌εύ’
άμον εσέν γλυκέα
Ν’ εβγάλ’ τ’ ανάσμαν τ’ έμνοστον
ντο έ͜εις σην ψ̌η σ’ βαθέα