Σύντροφο μ’ έχω τη λύρα μ’

Σύντροφο μ’ έχω τη λύρα μ’,
έναν είμες ση ζωήν
Με τη λύρα μ’ πάντα λέω
ήνταν έχω απέσ’ σην ψ̌η μ’

Η λύρα μ’ παρηγορία μ’,
η ζωή και -ν- η καρδία μ’
Έναν είμες ση ζωήν
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν

Σ’ ένα χ̌έρ’ κρατώ τη λύρα μ’
και σο άλλο το τοξάρ’
Τραγωδώ και για τον Πόντον,
τη Ματσούκας το παρχάρ’

Η λύρα μ’ παρηγορία μ’,
η ζωή και -ν- η καρδία μ’
Έναν είμες ση ζωήν
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν

Τα καημούς τη προσφυγ̆ίας
με τη λύρα μ’ τραγωδώ
Όνταν λέω για τον Πόντον
πάντα κλαίω και πονώ

Η λύρα μ’ παρηγορία μ’,
η ζωή και -ν- η καρδία μ’
Έναν είμες ση ζωήν
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν