Εσύ ’σαι η σεβντά τ’ εμόν

Εσύ ’σαι το ψηλό ραχ̌ίν,
εσύ και το παρχάρι
Εσύ ’σαι η σεβντά τ’ εμόν,
τη ψ̌ης ι-μ’ τ’ ανοιγάρι

Όντες γελάς ανθούν δεντρά
κι όντες μιλάς καρπούνταν
Σο γιάνι μ’ όντας έχω σε
τ’ εγκάλα̤ς ι-μ’ γομούνταν

Τ’ ομμάτα̤ σ’ δίν’νε τ’ άψιμον,
το πόι σ’ δί’ φωτίαν
Το φίλεμα σ’ έν’ γιατρικόν,
λαρών’ αροθυμίαν

Ποίσον τα χ̌έρα̤ σ’ μαξιλάρ’
ας ρούζω και κοιμούμαι
Δος με τα χ̌είλα̤ σ’ μη διψώ,
τ’ ομμάτα̤ σ’ μη φοούμαι