Κρίμα τα σπουδάσματα

Τα νεότητα μ’ έφαγα
απάν’ και σα θρανία
Δύο πανεπιστήμια
και μάστερ και πτυχία

Τ’ ομματόπα μ’ έφαγα,
’δέβαζα και έγραφτα
«Τρανός πρέπ’ να ’ίνεσαι»,
αποπέσ’ ι-μ’ έλεγα

Ατώρα άμον γυρευός
αραεύω δουλείαν
Η πατρίδα μ’ σο ΔΝΤ
κι εγώ σην ανεργίαν

Κρίμαν τα δεβάσματα,
χαρτία, σπουδάματα
Πουθενά δουλείαν ’κ’ έν’,
τσ̌άπαν πάν’ τα γράμματα

Θα σύρω και τσερίζ’ ατα
τα μάστερ, τα πτυχία
Ντ’ έγροικ’σα που έχ’ ατα;
Ατά ’κ’ έχ’νε αξίαν

Κρίμαν τα δεβάσματα,
χαρτία, σπουδάματα
Πουθενά δουλείαν ’κ’ έν’,
τσ̌άπαν πάν’ τα γράμματα

Τα πόρτας για τ’ εμέν κλειστά
και φεύω απελπισμένος
Η τύχη μ’ να είμαι Έλληνας
πάντα ξεριζωμένος/ξενιτεμένος

Τη στράταν τη ξενιτει͜άς
θα παίρω, μάνα, μη κλαις
Τα μουράτι͜α και τ’ αμέκια
τόπον θα πιάν’ν’ εκέσ’

Κρίμαν τα δεβάσματα,
χαρτία, σπουδάματα
Πουθενά δουλείαν ’κ’ έν’,
τσ̌άπαν πάν’ τα γράμματα