Ση μαχαλά σ’ ελάσκουμ’νε

Ση μαχαλά σ’ ελάσκουμ’νε,
σερπέσ̌κα ετραγώδ’να
Εθάρρ’να με το λαλόπο μ’
την ψ̌η σ’ θ’ επαρηγόρ’να

Επαρακάλ’να κι έλεγα
«Έβγα σο παραθύρι σ’!
Έλα να ελέπ’ς πώς ’ίνουμαι,
πουλί μ’, για το χατίρι σ’!»

Άκ’σον, πουλί μ’, το λαλόπο μ’,
κι άνοιξον το πορτόπο σ’
Άνοιξον κι έπαρ’ με -ν- απέσ’
να χ̌αίρεται το ψ̌όπο σ’

Αούτο το παράπονον
να χάν’ ατ’ απ’ απάν’ ι-μ’
Έλα, τρυγόνα μ’, για να δί’ς
σο καρδόπο μ’ τερμάνιν