Ζωή πέει με ντ’ εποίκα σε

Ζωή, πέει με ντ’ εποίκα σε
κι ατόσα πόνι͜α δί’ς με;
Θέλω να ζω, να χ̌αίρουμαι
κι εσύ πάντα κλαινί͜εις με

Συλλογισμένα πορπατώ,
τα χ̌έρι͜α μ’ σταυρωμένα
Κανείς κακόν να μη παθάν’,
πουλί μ’, κι άμον εμένα

Έσυρα το ρεβόλι μου,
εντώκα εγώ εμέναν
Ας σο καρδόπο μ’ έτρεξεν
εκατό δράμι͜α αίμαν

Αρνί μ’, για έπαρ’ το ρεβόλ’,
βάλεν απέσ’ πατρόνι͜α
Σύρον, πουλί μ’, και σκότα με,
χαλάλ’ σ’ εσέν τα χρόνι͜α μ’