Ο κύρη μ’ πάντα έλεεν

Ο κύρη μ’ πάντα έλεεν
σα Λιβάδι͜α εγεννέθα
Δέκα χρόνων έμ’νε
και με γεράν ευρέθα

Εχπάσταμε πουγ̆αλεμέν’
και τα δάκρυ͜α σ’ ομμάτι͜α
Τ’ οσπίτι͜α μουν εφέκαμε
σίτ’ κάπνιζαν τ’ οτσ̌άκια

Αποθαμέντς εφέκαμε
σ’ εείνα τα ταφία
Ποίος θα ευτάει λημόνεμαν,
ποίος θ’ αφτύν’ κερία;

Και πάντα κύρη μ’ έλεεν,
«Θα πάω σα Λιβάδι͜α,
ας σ’ αδελφού μ’ το ταφόπο μ’
θα ’βγάλλω τα χορτάρι͜α»

Πουλόπο μ’, σο ταφόπο σο’
’πέρες το κεμεντζ̌όπο σ’
Εχάθεν και το παίξιμο σ’,
το γλυκύν το λαλόπο σ’

Τον αδελφό μ’ εχάσαμε,
έτον δέκα χρονών -ι
και σην Ελλάδαν έρθα εγώ
έναν και ορφανόν -ι