Ο φέγγον μαεμένον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Σιδηρόπουλος, Παναγιώτης Κοσμίδης

Πουλί μ’, τα εμορφάδας ι-σ’
τ’ άστρα πα κατηβάζ’νε
Τα στράτας όντες πορπατείς
ευτάνε και φωτάζ’νε

Κι ο φέγγον μαεμένον,
’κρεμάεν ο καημένον
Σο ψηλόν το παραθύρι σ’
και χολι͜άσ̌κεται ο κύρη σ’

Άστρον τρανόν θα ’ίνουμαι,
την στράτα σ’ θα φωτάζω
Τον φέγγον ας σ’ οσπιτόπο σ’
θά ’ρχουμαι κατηβάζω

Κι ο φέγγον μαεμένον,
’κρεμάεν ο καημένον
Σο ψηλόν το παραθύρι σ’
και χολι͜άσ̌κεται ο κύρη σ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
εμορφάδας	(ον. πληθ.) ομορφιές ή (γεν. ενικ.) ομορφιάς
ευτάνε	κάνουν, φτιάχνουν	εὐθειάζω
’ίνουμαι	γίνομαι
κατηβάζ’νε	κατεβάζουν
κατηβάζω	κατεβάζω
’κρεμάεν	(εκρεμάεν) κρεμάστηκε
μαεμένον	μαγεμένος/ο
όντες	όταν
οσπιτόπο	σπιτάκι	hospitium<hospes + -όπον
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πορπατείς	περπατάς
’ρχουμαι	(έρχουμαι) έρχομαι
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
φέγγον	φεγγάρι
φωτάζ’νε	φωτίζουν, λάμπουν
χολι͜άσ̌κεται	θυμώνει, αγανακτεί