Το όνερον

Απόψ’ είδα έναν όνερον
σην εγκάλια σ’ ευρέθα
και με τσ’ εγάπ’ς φιλέματα
γλυκέα -ν- εκοιμέθα

Θεέ μ’, ατό το όνερον
ας έν’ παντοτιζ’νόν -ι
Σα επουράνι͜α να πετώ
με το γιαβρίν τ’ εμόν -ι

Ενοίαν τ’ ομματόπα μου,
τ’ αρνί μ’ πουθέν ’κ’ ελέπω
Το κρεβατόπο μ’ άκλερον,
την ψ̌η μ’ πού κέσ’ να θέκω;